خورشيد تابنده عشق

شود هامـــون گلستـــــان از کــراماتِ تماشايت

نــــزول آيت عشق است در طـرز سخن هايت

قيامت ميکند چشم غــــزال ســـرمه آسايت

ز دل بيــــرون نگردد قامت موزون و رعنايت

سري سودايم بر سنـــگ خورد از درد سودايت
--------------------------------------------

ز اول نــــاز پــــرورد و عزيز و دلــــربا بودي

ميـــــان خوبرويان خوش پسند نــازک ادا بودي

دل بشکستـــــه گان را دارو وهم موميــــا بودي

متيــــن و با مــــروت پاکبـــــازي بي ريا بودي

بري دلــــــدادگان جنت فــــروشد حسـن زيبايت
--------------------------------------------

ز روز ديــدمت من دست را تــــا پاچه گم کردم

تفــــــاوت را ميــــــان سيب تـــا آلوچه گم کردم

روان گشت بســـوي خانه راهي کوچه گم کردم

خيــــالاتي شــدم بــــام و در و دالانچه گم کردم

نســــازم کاش از بي فکـــر پيش خلـق رسوايت
--------------------------------------------

ندانم من مسلمانــــــم يا گبــــر يــــا مسيحــــايي

به دين و مذهب زرتشت يــــــا در دين بــودايي

به کيش حضرت داوود يــــــا آييــــن موســــايي

خدا ميــــــگويم و در دست من الـــکل خـرمايي

به سجده تا فتــــــادم يـــادم آمد پاشنــــه ي پايت
--------------------------------------------

چه بودي و که بودي اينقدر م به پا کردي

مرا بيــــگانه از خود خويشتــــن را آشنا کردي

کنـــــم اقرار اي شــــوخ بلا آخــــــر بلا کردي

بيـــــاض گردنت از زيــــر چـادر برملا کردي

بري بوسيدن و عشق است رنگارنگ اعضايت
--------------------------------------------

شب تاريک من با صورت خود مــــاه کامل کن

ســــرم را روي زانوي خودت آهستــه مايل کن

براي درد بي درمـــــان من درمــــان عاجل کن

تمام خواهشـــــات قلب من با عشــق حاصل کن

به مو هايـــــم گره زن رشتـــــه زلف چليپـــايت
--------------------------------------------

ز پيشـــم ميگذري من هر دمي ديوانه تر ميشم

ز عطر دامنت چون ميکشـــان مستانه تر ميشم

تو گرچــه از خودي اما ز خود بيگانه تر ميشم

خدا ميـــداند از قلبــــم که من ويــرانه تر ميشم

تو نقل مجلسي بنشين بنوشـــم پيــــاله ي چايت
--------------------------------------------

شده يک مدتــــي نطقي نيــــايد در زبـــــان من

کمي بشکستـــــه و رنجور شد روح و روان من

هميــــن چند روز باشد آخــــر هـاي امتحان من

حضورت سبــــز يـــــار نازنيـــن و مهربان من

بگوشم ميــرسد در نيمـــــه شب آهسته نجوايت
--------------------------------------------

ز جاهل در گريز و با خردمند مست و خشنودم

لبـــم خاموش ليـــکن تا فلک پيچيـده است دودم

نبـــوغـــم در مخمـس باشـــد مانـــــده اي رودم

ز فيض شعـــر دارم عـــزت بسيــار و محمودم

مصــلا بيـــر و بار است ميروم سوي کليسايت
--------------------------------------------
جمعه 27 سرطان 1399 خورشيدي
که برابر ميشود به 17 جولاي 2020 ترسايي
سرودم
احمد_محمود_امپراطور